Huilen

Ik voel hoe het natte vocht over mijn wang glijdt.
Hoe kan ze dat doen! De gemene heks. Het zijn haar broers! Ze houdt van ze! En nu is ze helemaal alleen. haar handen doen zeer, ze heeft pijn. Daarnaast is het koud en is ze eenzaam. Ze heeft helemaal niemand.
Drup.... Daar gaat nog een traan. Het voelt als een verlossing. Tenslotte huil ik niet om mezelf, maar om het verhaal. Het is zielig, meeslepend. Ik wil eigenlijk mer lezen, maar moet ook nog eten.

Waarom huil ik om een boek? Het zijn maar geschreven woorden. Het is een verhaal, het gebeurd niet echt. Maar toch....
De personages leven voor mij. het is maar in mijn hoofd, maar voor mij zijn ze echt. Ik zie ze lopen, lachen en leven.
Bij films is dit nog erger. Angstig klamp ik me aan mijn stoel vast en spring ik er van schrik uit. Huilend beleef ik opnieuw de dood van Boromir en Gandalf, alhoewel ze de volgende keer als ik kijk gewoon weer leven.

Ben Ik nou zo abnormaal dat ik me zo laat gaan? Of is de rest van de wereld zo verdomde koud?

Huil jij wel eens om ene film of boek? En welke stukjes raakt je het meest?