Angst

Elke middag/avond als ik thuiskom van mijn werk ben ik bang. Heel erg bang. Ik draai het slot van het portiek open en met trillende benen rijdt ik mijn fiets naar de kelder. Deze stal ik in mijn box en dan loop ik naar boven.
Mijn trillenis zo erg dat je zachtjes de sleutels in mijn handen hoort rinkelen.
'Daar staat ie! dat enge ding.' Groot vierkant en wit. Verschillende nummertjes zijn erop geplakt. Ik heb moeite de juiste sleutel te vinden door het trillen van mijn handen. Dan steek ik hem in het slot en hou mijn adem in.
Als ik voorzichtig naar binnen gleur, ontdek ik de dikke krant en enkele witte envellopen.
Zachtjes laat ik mijn adem ontsnappen. Gelukkig... ook deze keer ben ik niet het slachtoffer geworden van wrede kindergrappen.

Ik weet niet waarom, maar ik ben doodsbang om mijn brievenbus te openen. Waarom? Omdat ik als de doods ben om daar een vieze hondendrol of een dooie muis tegen te komen. Ooit heeft iemand me zo een verhaal verteld. En ondanks dat ik in een buurt woon waar geen kinderen voor mijn deur spelen, ben ik er elk dag toch weer bang voor.
Domme muts!