"Het digitale licht"

Bloggers schrijven samen een roman ieder schrijft een deel en zo onstaat het verhaal. Waar gaat het heen en wat gaat er gebeuren? Als jij het volgende stuk schrijft, dan bepaal jij wat onze hoofdpersonen gaan doen.
Plompie begon, momoniek, corinepien, Maria volgden.
Durf jij de uitdaging aan om hier een vervolg op te maken?

Ze voelt hoe ze langzaam warm wordt van binnen. Ineens voelt ze een ruk aan de draad. Nog een keer wordt er aan de draad getrokken. Gespannen wacht ze de derde ruk af. Even lijkt het stil, maar dan volgt de derde ruk. Josphine staat op en pakt de hendel beet. Heel hard begint ze te draaien. Haar handen en lichaam doen pijn van de plotse warmte die vrij komt door haar bewegingen.
Het draad blijft maar terug rollen. Samuel is waarschijnlijk een heel stuk gegaan. Grote pluimen condens komen uit haar mond terwijl ze zwoegt om de kabel binnen te halen. De lange ijzeren kabel trekt en trekt. Ondanks het katrolsysteem is het loodzwaar om de draad binnen te halen. Haar handen doen zeer en haar rug voelt pijnlijk aan. Dan ziet ze de luchtbellen. Ze zijn eerst klein maar dan worden ze groter. Een met dik rubber overtrokken gezicht komt tevoorschijn. Met zijn dikke handschoenen nog aan, verwijderd hij het mondstuk en lacht.
“Jo, ik heb het gevonden!”

Bernard loopt weer door. Het kleine dorpje uit en de weg af. Daar staat het kleine huisje. De muren zijn wit en bij de deur hangt een mand met bloemen. Een lach speelt even om zijn mond om het vergeefse gebaar van zijn moeder om hem op te vrolijken. Maar even snel neemt zijn sombere bui weer controle over zijn lichaam en zakken zijn mondhoeken weer in hun eeuwige misvormde grimas.
Als hij binnen komt, ziet hij dat de postbode weer wat brieven heeft achtergelaten. Voorzichtig raapt hij ze op en bestudeerd de enveloppen. Verbazend hoeveel de envelop je al kan vertellen over de brief die er in verstopt zit.
Rustig bladert hij het stapeltje door. De gebruikelijke brieven komen zijn blikveld voorbij. Plots voelt hij hoe zijn adem stokt. Die ene brief, met dat slordige handschrift. Hij herkent het uit duizenden. Hoe kan hij dat handschrift ooit vergeten.
Terwijl hij de andere brieven achteloos op de tafel gooit loopt hij heel voorzichtig met die ene brief in zijn handen naar het bruine leren bankstel dat midden in de kamer staat opgesteld.
Teder streelt hij de envelop die zijn kostbare schat zwijgend bewaakt. In een ogenblik van stilte mijmert hij over de inhoud van de envelop. Dan steekt hij zijn vinger onder de hoekjes en probeert zo voorzichtig mogelijk de envelop te openen.
Als hij de brief eruit heeft bevrijd, haalt hij het papier even onder zijn neus langs. Ruikt hij daar haar parfum? Zijn gedachten vliegen heen en terug naar herinneringen.
“Jo” zucht hij. Heel langzaam opent hij de brief en begint te lezen.


Espa heeft het vervolg op haar blog. Waarna Mirjam verder gaat. Daarna zal Knopje gaan schrijven en vervolgens gaat Paulie* een stukje toevoegen. Waarna Oh! het vervolg mag gaan bedenken. Als je na Oh! wil schrijven, meld je dan bij hem.