De massage

Ik zit achter mijn pc. het klokje tikt. Ik kijk naar de klok in het hokje van Windows. Aahhh 21:03. Het is negen uur geweest en hij is er nog niet. Wat als hij nu niet komt? Wat als hij toch niet durft. Stel dat het tegenvalt? Ik kan wel honderd ramp scenario’s bedenken. Maar durf even niet te geloven dat het ook daadwerkelijk goed zal gaan.

4 over. Ok, neem ik mezelf voor. Als hij er om 15 over nog niet is, dan mag ik hem bellen om te vragen of hij het kan vinden.

Terwijl ik probeer te denken aan het scherm voor me drijven beelden van afgelopen zaterdag mijn hoofd weer binnen. Zijn haar, zijn ogen, de kriebls in mijn buik zijn niet te harden.

De bel gaat. Ik spring van schrik van mijn stoel af en kijk op het klokje. Dat kan hem niet wezen, de deurbel gaat en niet de zoemer van beneden. Hoe kan hij nu binnen zijn gekomen. Ik ren de gang in. Ahh, het spionnetje! Stiekem druk ik mijn oog tegen het kijkgaatje aan, er staat echter niemand. Ik zie een beweging aan de zijkant van de deur. Er zit niets anders op dan de deur open te maken.

Als ik de deur opentrek zie ik hem. Mijn hart slaat een slag over. Nonchalant staat hij tegen de deurpost geleund en kijkt me lachend aan. Het zou zo een stukje uit een film kunnen zijn.

"Hallo! tijd niet gezien" roept hij vrolijk.
Daar staat hij dan. Nu ben ik helemaal nuchter, geen opzwepende muziek of alcohol om mijn hersenen te bedwelmen. Gewoon hem. Ik voel me ongemakkelijk, maar de automatische piloot lijkt over te nemen.

"ja, inderdaad ontzettend, wat hebben wij elkaar al heel lang niet gezien." Het sarcasme druipt er vanaf.
Hij lacht nog eens en ik kijk naar de gang achter me. "Uh, kom binnen."
Als hij naar binnen loopt kijkt hij eens rond. "Welkom to My humble home." Zeg ik.
"Your?"
Ik knik. Zijn glimlach is nog iets breder. "Gaaf."
Ik bied hem wat drinken aan en we gaan zitten. Ik op de ene bank, hij op de andere. Schaapachtig kijken we elkaar aan. Het gesprek begint eigenlijk vrij gemakkelijk. Er vallen geen ongemakkelijke stiltes, geen rare wendingen. Alles loopt goed. Meer dan genoeg om met elkaar door te praten.

De gedachten speelt door mijn hoofd. Ik zal het hem nu toch moeten vragen. Daarvoor is hij ten slotte gekomen. Er valt even een stilte waar ik hem aankijk en al mijn moed moet verzamelen om hem aan te spreken.

"Ik krijg nog een massage van je."

Zo begon de avond. Uiteindelijk hebben we als kat en muis 4 uur om elkaar heen gedraaid, voor er iets gebeurde. Daarna was het ook niet meer te houden. Het was jammer dat ik vanochtend weer vroeg moest werken en hem uiteindelijk om kwart voor twee mijn huis uit moest zetten. het viel vandaag wel mee op mijn werk. ik was niet heel erg moe. Maar denk dat ik vanavond wel lekker vroeg ga slapen. Hoe het verder gaat dit verhaa, dat blijft nog eveneen mysterie, maar dat maakt het juist leuk.