Zij

Zij rijd door de straten. Haar fiets rammelt zachtjes. Twee volle boodschappentassen hangen aan haar stuur. Het gewicht precies zo verdeeld dat hij mooi in evenwicht is.
Zij kijkt naar het nieuwe stadshart en bedenkt dat het er wel flitsend uitziet, ook al heeft het veel te veel geld gekost.
Dan draait ze geschrokken haar stuur weg omdat een malloot die van links kwam niet naar van rechtskomend verkeer kijkt. Geschrokken ademt ze even diep in en fietst vlug door.
Bij de kruising moet ze even nadenken. Rechtdoor of toch rechts? Rechts is iets sneller, maar loopt door het park, en het begint al donker te worden. Besluiteloos maakt ze een bocht naar rechts maar rijdt dan toch rechtdoor.
Bij rontonde stoppen de auto's voor haar en kan ze in een keer door fietsen.
Het geeft haar een goed gevoel als er een auto voor haar stopt. Gewoon omdat ze dan schijnbaar belangrijk genoeg is om voor te laten gaan.
Ze voelt stipjes op haar wang. Piepkleine ijskristalletjes die in haar blote wangen prikken. Nu voelt ze ook de koude wind, die scherp door haar jas en dikke trui heen prikt en haar handen doet verkillen. Ze voelt zelfs hoe haar tenen tintelen in haar schoenen. Maar als ze om zich heen kijkt vergeet ze het ook weer. Dan ziet ze alleen de bevroren slootjes en de bomen die wit zijn van de rijp. Dan ziet ze hoe de lucht ondanks de mist toch paars kleurt terwijl de zon verdwijnt en dat alles een diepe rust lijkt te krijgen.

Van zo een kort moment kan ze altijd even genieten. Even maar, voor zij weer ik wordt.