Zuster! heeft u een kopje thee?

Omdat ik wat dagen heb gemist, hierbij nog een blog van vorige week. Die hadden jullie nog tegoed.

'De' jongen was afgelopen vrijdag bij mij. Onfortuinlijk genoeg was ik toen geveld door ernstige griep en koorts. Als je rillend in bed ligt, niet in staat bent om verder dan de kamerdeur te lopen, zweet, je haar door de war zit en moet overgeven, heb je liever niet dat een toekomstige lover je zo ziet.
Echter er was geen redden meer aan. Daar lag ik dan, in mijn bedje. De deken hoog opgetrokken en nog een extra deken er overheen.
'Kan ik iets voor je doen?'
Ik schud me hoofd en kreun even omdat mijn hele lichaam pijn doet. 'Als je wilt mag je gaan hoor. Je hoeft echt niet bij mij te blijven.'
Hij draait heen en weer op zijn plek. 'Ik ga een sigaretje roken.'
Als hij wegloopt ben ik er van overtuigd dat hij de deur uit is, maar dan hoor ik de balkondeur klappen. Hij hurkt naast mijn bed en vraagt nog een keer of ik wat nodig heb.
Ik ontken weer en deel nogmaals mede dat hij echt niet hoeft te blijven. 'ik ben toch niets waard en anders wordt jij ook ziek.'
'Ik word niet ziek. Ik ben op een verkoudheid na, al jaren niet meer ziek geweest.'
Hij kijkt naar me terwijl ik dwaal tussen mijn koortsdroom en een zwetende rillend waken. Zachtjes pakt hij mijn hand. 'Je bent gloeiend heet.'
Ik lach. 'Ik heb het anders verdomde koud.'
Dan kruipt hij over me heen en gaat naast me liggen. Op de een of andere manier is het een geruststellend gevoel dat hij daar naast me ligt.
Als ik na 30 min 5 keer ben wakker geschrokken gaat de telefoon. Omdat de ibuprofen is aangeslagen kan ik opstaan en naar de woonkamer lopen. Later sleep ik ook mijn deken erheen en plof op de bank. Hij gaat tegenover me zitten.
'Wil je een kopje thee?'
Ik knik.
'Kan ik nog wat voor je doen?' Vraagt hij als hij de thee neerzet. 'Maar niet de afwas ofzo.' Grinnikt hij.
'Nee, echt niet, je mag echt gaan. Je hoeft niet te blijven.'
Weer blijft hij zitten en valt stil. Na ene tijdje begint hij te praten. Ik blijf stil liggen en sluit mijn ogen. Af en toe voeg ik wat toe aan zijn woordenstroom.
Even later besluit ik een film aan te zetten. Na de film praten we nog wat. Dan gaat zijn telefoon.
'Ik moet gaan.'
'Je mocht van mij allang weg. Ik snap niet dat je er nog steeds bent.'
Hij haalt zijn schouders op. 'Netjes opgevoed.' Dan pakt hij zijn jas, geeft me een kus en aait over mijn wang. 'Wordt snel beter.' en weg was hij.

Hij heeft alleen die dag thee voor me kunnen zetten. Ik vond het zo ontzettend lief. Jammer dat hij me zo heeft gezien. Niet bepaald het idee van een leuk toekomstig vriendinnetje, een meisje rillend en zwetend in bed of met haar hoofd boven de toilet. Maar het was wel ontzettend lief.