Een klein meisje

Eigenlijk ben ik een lief klein meisje. Je kent ze wel, van het type met de paardenstaartjes en de jurkjes. Van de twee bijpassende strikjes in mijn haar en twee glimmende schoentjes aan mijn voeten. Van de sokjes met garfield of snoopy en de pyjama met een teddybeer.

Eigenlijk ben ik een lief klein meisje. Je kent ze wel, van het type dat rondhuppelt op straat. Dat van een zebrapad een rivier maakt met enge krokedillen erin en de witte strepen zijn boomstammen. Dat een grote suikerspin ziet als het mooiste kado op de wereld, en wat zich geen zorgen maakt over de dag van morgen.

Eigenlijk ben ik een lief klein meisje. je kent ze wel, van het type dat vrolijk meezingt met kabouter plop. Dat gek doet waar iedereen bij is. Die haar oma bezoekt met een grote bos bloemen en die mopperend haar bordje leegeet omdat de groenten volgens mama goed voor je zijn.

Eigenlijk ben ik een lief klein meisje, maar kleine meisjes worden groot. Zorgen drukken het lieve kleine meisje opzij. Ze komt behoorlijk klem te zitten in dat donkere hoekje waar ze weg is gestopt. Soms houdt ze dat niet meer vol en dan gaat ze heel hard stampvoeten en schreeuwen.
Dan ben ik weer heel even dat lieve kleine meisje. Dan hinkel ik op de tegels, dan knuffel ik mijn oma en dan klim ik in bomen. Tot de volwassenheid haar weer verdrukt en ik weer groot ben. Maar ze is nooit lang weg, want koppig als ze is, laat ze zich niet zomaar wegsturen. Ik hoop dat ze morgen weer komt spelen.