Pluizig

Vandaag voelde ik me nogal pluizig. Niet van dat pluizige zoals die sesamstraat figuurtje, of zo pluizig als een wollen trui. Maar pluizig, alsof er iemand een grote pluk katoen in mijn kop had gestopt en er vlug was vandoor gegaan met het belangrijkste gedeelte van mijn hersenen.
Alles wat er gebeurd en alles wat je doet stuitert zachtjes tegen de buitenkant en wordt weer terug gekaatst. Teksten ontgaan je, en je hebt het gevoel dat je slaapt, in plaats van zit, praat of luistert.
Stel je voor mijn hoofd als de grote knop van een katoenplant. Daar kan je niet zoveel mee.

1 voordeel heeft het wel. Iedereen kan alles tegen je zeggen die dag, en een uur later weet je het al niet meer. Ze kunnen boos op je zijn, ze kunnen je hun liefde verklaren, ze kunnen je al hun geheimen vertellen, maar alles wordt net zo hard weer afgestoten. Handig, maar ook lastig. Morgen ga ik voor het waterhoofd! Dat klotsende geluid werkt stimulerend!

Voelt u zich ook wel eens pluizig?