Eng!!!

Help Help Help!! Ik heb het gedaan. Ik heb de dokter gebeld.

Nu heb ik het niet zo op dokters. Meestal weet ik zelf wel wat er aan de hand is. Alleen als ik medicijnen nodig heb, laat ik de man me nog wel eens onderzoeken. Maar verder kom ik er eigenlijk nooit.
Ik heb een lieve dokter. Het is een aardig man van middelbare leeftijd met een zachte stem een een vertrouweljke uitstraling. Ik voel me altijd direct op mijn gemak en kan voor mijn gevoel goed met hem overleggen over wat er aan scheeld. Het voordeel, hij luisterd ook.
Dat is wel eens anders geweest. In het verleden heb ik al heel wat assitenten versleten. Dokters in de leer, die niet goed weten wat ze met je aan moeten.
Zo liep ik ooit al 3 weken met een ontstoken achillespees. Ik wist wat het was, echter de assistentdokter kon niets vinden. 'Je zal je wel verstapt hebben.' zei hij. 'Als het over een week nog niet over is, moet je maar terugkomen.'
Een wéék?! Ik hinkte al drie weken op 1 been door mijn leven, en nog niet eens figuurlijk! Klasgenoten op school dachten inmiddels dat het een nieuwe trend was geworden om hupsend te lopen. 1 dag heb ik het nog volgehouden voor ik de krukken uit de kast rukte en daar op heb gelopen. na een week was het toen eindelijk over. Bedankt voor de diagnose. (NOT)

Maar voor dit mag ik, nee, moet ik naar mijn echte dokter. Stiekem had ik wel gewild dat hij een vrouw was, want dan was de situatie wat comfortabeler geweest. Maar hij stelde me gerust en vertelde mij dat hij dit al heel vaak had gedaan. Ik moet alleen eerst alles bij de apotheek ophalen en bellen als het zover was.
Ik vind het zo ontzettend eng, maar ik zal heel erg blij zijn als het over is, dan ben ik er voor 5 jaar vanaf. Dan heb ik na 1,5 jaar piekeren, 10 test tabletten, twee gesprekken, een onderzoek en bijna 200 euro eindelijk een spiraaltje.

Is er dan niemand die mijn hand wil vasthouden als het straks zo ver is?