Oeps!

Ik was het bijna vergeten. Bijna....

Ik was denk ik 11 jaar. Het gebeurde buiten, zoals zoveel dingen met kinderen van 11 gebeuren. Een wild spelletje, een ongelukkige val, een duw. Precies wat de oorzaak was weet ik niet meer. Wel herriner ik me de stoeprand, de pijn en het bloed in mijn mond. Huilend rende ik naar binnen. Een kus, een knuffel een vriendelijk woord en alles was weer over. Tot ik in de spiegel keek. Een hoekje van mijn linker voortand, aan de binnenkant tegen de andere voortand aan, eraf!! De klap had mijn tand gebroken.
Korte tijd later zat ik in de grote stoel en lag met mijn mond zo ver open als ik kon. Angstig keek ik naar het witte gemaskerde gezicht, naar de poster en het felle licht recht boven mij. Hij smeerde iets wits op mijn tanden en zuchtte nog maar eens, ik zat namelijk wel vaker bij de tandarts.
Toen werd er een grote blauwe lamp boven mijn hoofd gehesen. Toen ik klaar was en dankbaar thuis was keek ik in de spiegel. Twee keurige rechte tanden glansde terug.

Ik was het bijna vergeten. Bijna.... tot ik vanavond mijn jas stond aan te trekken en ik iets hards in mijn voelde. Eerst dacht ik aan een vulling, vervolgens aan een klein stukje bot. En toen herinnerde ik het me, de val de tandarts en het spleetje. Ik draai me om en staar naar de spiegel, naar mijn eigen lachende reflectie MET een spleetje!