Zij...

Zij loopt over straat. Ze is blij. Waarom weet ze niet eens. Ze is gewoon blij. Ze heeft soms van die dagen dat ze alles kan hebben, dat ze naar andere mensen kijkt en zich bedenkt dat het zo raar is dat hun nu niet net zo blij zijn als haar.
Ze voelt hoe haar vrolijkheid van haar af straalt. Als een soort van gouden gloed die als een grote koepel om haar heen hangt. Iedereen die in de buurt van de koepel komt wordt langzaam aangestoken door haar vrolijkheid. Als een soort van virus verspreid het zich langzaam.
Als er iemand langsloopt lacht ze vriendelijk naar die persoon en knikt even. Dan lacht die andere persoon ook even en loopt weer een stukje blijer verder naar waar ze heen gingen.
Het geeft haar een gevoel alsof ze iets goeds doet voor de wereld. alleen al het feit dat zij blij is en dit gevoel doorgeeft, geeft haar een soort doel. Hier wordt ze nog vrolijker van. Haar doel in het leven is om blij te zijn en dit door te geven aan anderen. Ze grinnikte, dat zou geweldig zijn.

Dan gaat haar telefoon. Ze leest het sms bericht en laat verslagen haar hand zakken. De gloed van de gouden koepel dooft en krimpt. Het goud wordt zacht geel en vervolgens bruin. De vrolijke lach zakt weg en haar blik is niet langer naar voren gericht, maar kijkt verslagen naar de grond. Zij beseft dat het plotseling koud is geworden en steekt haar handen in de zakken van haar jas. Ze loopt ineengedoken verder en verdwijnt in de grijze massa van mensen die ook in de stad lopen. Zij wordt niet meer dan een van de andere schimmen die zich door de massa voortbewegen.

In de lucht hangt nog zwaar de code die het bericht naar haar telefoon stuurde. De letters die gezamelijk het bericht spelde 'Ik kom niet vanavond, ik moet naar haar. sorry. x'

Qoute
'Het lijkt wel toverkunst. Als je alleen woont verdwijnen al je ergelijke eigenschappen.' Merrill Markoe