D-day

Hier zo vertelde ik het al. Ik moest naar de dokter. En niet omdat ik ziek ben.

Hier zo vertelde ik dat het mooi niet doorging omdat mijn dokter plotseling vakantie had.

Deze maand was het dan zo ver. Ik was niet bang, maar wel heel zenuwachtig. Ik was dan ook blij dat zij meeging om mijn hand vast te houden. Niet vanwege de pijn of vanwege angst, maar vanwege het moment. Iets om je aan vast te houden. Iemand die je kan vertellen dat alles goed komt en je gedachten de andere kant op kan sturen.
En dat deed ze ook. Voor de gevoelige mensen onder ons, sluit nu je ogen en beëindig dit logje, voor de nieuwsgierigen....

Het deed pijn. Het inbrengen deed pijn zoals een vrouw maar al te goed kent. Die pijn van de baarmoederwand die heftig samentrekt in een reactie op de sonde die word ingebracht.
Bij de eerste poging dacht ik dat ik het zou begeven. AU, AU, AU!!!!! Gelukkig was zij er, want op dat moment hoor ik haar zachte stem "Diep ademahlen via je buik." In 1 klap ben ik terug, en adem ik heel diep in via mijn buik en uit via mijn mond. Diepe teugen. Ik probeer er niet aan te denken, het niet te voelen en me daar op te richten, maar doordat de dokter steeds blijft vertellen wat hij aan het doen is, kan ik mezelf er niet helemaal van losmaken. In mijn hoofd zie ik precies wat er in mijn lichaam gebeurd.

"Klaar." Zegt de dokter, en begint vervolgens met een uitleg over wat we nu nog even gaan doen. Voornamelijk dat ik even mag blijven liggen om tot rust te komen. Ik vermoed dat ik niet veel anders had gekunt want mijn buik doet vreselijk zeer. Het is maar eens in de 5 jaar, schiet er door mijn hoofd. Dat is een opluchting. Nu is alles voorbij.
De pijn zakt en als we uiteindelijk buiten staan lach ik al weer. "Ik ben blij dat je er bij was, meis." We knuffelen elkaar. "Nu heeft onze vriendschap wel een hele nieuwe dimensie gekregen." We lachen allebei en stappen op de fiets. Tijd voor en welverdiend kopje thee.