Koorzang

Het is vijf uur 's nachts. In de verte hoor je kerkklok slaan. De lucht is warm en vochtig. Een jas is niet nodig met deze temperatuur, maar voor de zekerheid heb ik toch maar een vest aan.
Ik voel hoe de warme zomerlucht door mijn haren strijkt en deze naar achteren laat waaien.
In de bomen hoor je al de eerste vogels die beginnen te fluiten. Hun zachte tjirpende geluidjes strelen mijn reeds door de bas doof geslagen oren.
Als ik bijna thuis ben hoor ik ze al in de verte. Een glimlach speelt om mijn mond. Hun groet is de allermooiste. Het is het mooiste geluid wat ik heb gehoord van de hele avond. Ze wonen vlakbij, recht tegenover het huis van mijn ouders.
Ik kan er niets aan doen, maar ik moet stoppen zodat niets meer hun zang kan verstoren. Ademloos luister ik naar hun. Ik probeer de onderlinge stemmen te ontdekken en probeer er gezichten bij te halen. Die heeft een zware stem, dat zal vast wel een dikkerdje zijn.
Dan na zo vijf minuten heel stil naast mijn fiets te hebben gestaan buig ik mijn hoofd lichtjes en fiets de laatste 15 meter naar onze poort.
Voor ik de poort opendoe, staar ik nog even naar boven. Honderde witte lichtjes stralen met hun zachte gleod op mijn gezicht.
'Bedankt kikkertjes. Hopelijk zingen jullie volgende week weer voor mij.'