STOP!!!!

Over en uit. Stop. Death end. Einde. Finito. Kappen. Nokken.
Hoe je het ook noemt het komt op hetzelfde neer.
Gwennus legt haar blogpen neer.
Zoals zovelen is voor mij ook geen heil meer in het loggen. Waarom ik begon, die reden laat me ook stoppen. Ik begon omdat ik gezellig met mijn zus en vriendinnen kon loggen. Nu hun het niet meer doen is er voor mij geen lol meer aan.
Ik vond het leuk om jullie logs te lezen, begrijp me niet verkeerd, maar ik heb er gewoon geen zin meer voor.

Het is dus over. Misschien dat ik eens in de zoveel tijd nog een pitstop maak bij een van jullie, maar ik kan het echt niet meer opbrengen om dit dagelijks te doen of deze log bij te houden.

Rest mij nog te zeggen.... Bedankt. Mogen jullie levens omringd worden door geluk en liefde.

Liefs Gwennus

Verliefd.....

NEEEEEEEE!!!!!!!!!
Het is toch gebeurd. Ik wilde het niet. Echt waar! Ik wilde echt niet verliefd worden, maar ik kon er niets aan doen. Het overkwam me gewoon. Na al mijn trouwe beloftes en de eden die ik heb gezworen en dan toch word ik verliefd.
Het is best een knappe jongen. Niet bijzonder, maar zeker niet verkeerd om naar te kijken. Maar waar ik echt verliefd op ben geworden is zijn binnenkant. Hij heeft een van de geweldigste persoonlijkheden die ik ooit ben tegen gekomen. Ik heb nog nooit zo iemand gezien, perfect bijna. EN hij voldoet aan al mijn wensen.

Ik heb me nog wel proberen te verzetten. Tenslote mocht ik niet verliefd worden. Daar deed ik niet meer aan. Ik haalde me in mijn hoofd dat hij niet perfect was. Dat hij nog gebreken had, die niet aan mijn wensen voldeden. Miscchien waren er wel addertjes onder het gras, deed hij maar alsof, maar was hij stiekem gewoon heel lelijk. Maar toen een van mijn vrienden hem leerde kennen was hij ook verkocht. "Ik wilde toch al een nieuwe." merkte hij op.
Bezetterig keek ik naar zijn foto. "Mijn." ging er door mijn hoofd. Maar ik mag niet van mezelf. Ik moet mezelf bedwingen. me inhouden en mijn liefde dip wegstoppen. Hij is niet voor mij bestemd. Over een paar maanden komt er vast wel weer een andere leukere, maar hem mag ik niet.

Misschien hebben jullie zijn foto ook wel gezien? Hij staat namelijk in het foldertje van Aldi. De nieuwe Pc van Medion. En ik ben smoorverliefd....

Kansberekening

Hoe groot is de kans dat een dubbeltje op zijn kant valt? Ik weet het exacte getal niet, maar ik vermoed dat het niet erg hoog is. Misschien 0,00000006458536 procent?
Maar als je dan daadwerkelijk een dubbeltje op zijn kant gooit, hoe voel je je dan? Ben je dan blij of trots dat het je gelukt is, ondanks de kleine kans? Of ben je juist overschillig en maakt het je niet uit? Of misscien ben je wel alleen verbaasd over deze zeer bijzondere gelegenheid.
Welke emotie er op dat moment door je heen gaat kan belangrijk zijn om je te vertellen wat voor type persoon je bent. Echter hoe je exact reageerd valt niet te voorspellen. Elk mens reageerd namelijk anders op een situatie. Soms is het ook afhankelijk van waar je bent tijdens de situatie en met wie je bent. Externe factoren spelen ook een rol.
En dan bijft de vraag, ben je je altijd wel bewust van het feit dat de kans dat zoiets plaatsvind heel erg klein is?
Ben je je als mens uberhaupt wel bewust van de kansen waarmee zaken plaatsvinden? en is er over bepaalde zaken wel een kansberekening te maken. Sommige dingen hebben te maken met zoveel externe invloeden dat het moeilijk is vast te stellen wat de kans van iets is.
Hoe bereken je bijvoorbeeld wat de kans is dat je wordt natgereden in een jaar tijd door een auto terwijl je aan het fietsen bent? Niet alleen de factor van hoe vaak je fietst en met welke weertypen je fietst speelt hier een rol, maar ook de verschillende automobilisten en hun humeur, en hoe vaak regent het, en waar fiets je dan? wat voor fietspaden fiets je en hoe dicht liggen deze bij de weg?
Er spelen zoveel factoren een rol dat de kans dat dit gebeurd minimaal is. Echter als je wordt natgereden, dan ben je in ieder geval niet blij? of toch wel? Zou je er dan wel om kunnen lachen? Hoe groot is de kans dat je om zoiets zou kunnen lachen? Mogelijk groter dan de kans dat zoiets daadwerkelijk gebeurd.

D-day

Hier zo vertelde ik het al. Ik moest naar de dokter. En niet omdat ik ziek ben.

Hier zo vertelde ik dat het mooi niet doorging omdat mijn dokter plotseling vakantie had.

Deze maand was het dan zo ver. Ik was niet bang, maar wel heel zenuwachtig. Ik was dan ook blij dat zij meeging om mijn hand vast te houden. Niet vanwege de pijn of vanwege angst, maar vanwege het moment. Iets om je aan vast te houden. Iemand die je kan vertellen dat alles goed komt en je gedachten de andere kant op kan sturen.
En dat deed ze ook. Voor de gevoelige mensen onder ons, sluit nu je ogen en beëindig dit logje, voor de nieuwsgierigen....

Het deed pijn. Het inbrengen deed pijn zoals een vrouw maar al te goed kent. Die pijn van de baarmoederwand die heftig samentrekt in een reactie op de sonde die word ingebracht.
Bij de eerste poging dacht ik dat ik het zou begeven. AU, AU, AU!!!!! Gelukkig was zij er, want op dat moment hoor ik haar zachte stem "Diep ademahlen via je buik." In 1 klap ben ik terug, en adem ik heel diep in via mijn buik en uit via mijn mond. Diepe teugen. Ik probeer er niet aan te denken, het niet te voelen en me daar op te richten, maar doordat de dokter steeds blijft vertellen wat hij aan het doen is, kan ik mezelf er niet helemaal van losmaken. In mijn hoofd zie ik precies wat er in mijn lichaam gebeurd.

"Klaar." Zegt de dokter, en begint vervolgens met een uitleg over wat we nu nog even gaan doen. Voornamelijk dat ik even mag blijven liggen om tot rust te komen. Ik vermoed dat ik niet veel anders had gekunt want mijn buik doet vreselijk zeer. Het is maar eens in de 5 jaar, schiet er door mijn hoofd. Dat is een opluchting. Nu is alles voorbij.
De pijn zakt en als we uiteindelijk buiten staan lach ik al weer. "Ik ben blij dat je er bij was, meis." We knuffelen elkaar. "Nu heeft onze vriendschap wel een hele nieuwe dimensie gekregen." We lachen allebei en stappen op de fiets. Tijd voor en welverdiend kopje thee.

Wat zei je?

"Er is wel veel van vrachtwagens gevallen. Of zouden ze een vloot hebben overvallen."

"Ik ga nog wel die lijstjes eraf slopen hoor." "Hoezo, zijn ze zo niet kitcherig genoeg?"

"Als ik zo kijk dan heeft Maria een baard." "Of jezus met een hoofddoek!"

"Je zou toch een patatje halen?" "Een frikandel was goedkoper."

"Wauw! dit vind ik wel iets voor hem!." wijst naar onderbroek met een grote olifant op de voorkant. "Deze is dan wel wat voor jou!" wijst naar setje zonder kruis en gaten bij de borsten.

"Ik moest iets liefs voor hem meenemen." "Ach dan ga je toch in de woonkamer staan en dan zeg je heel hard, kijk eens hoe lief ik ben!"

"Ik wist niet dat teletubies zo lelijk waren?"

Dit waren slechts enkele quotes uit ons dagje Zwarte markt in Beverwijk. Gezelligheid, geklets, eten en kijken. En natuurlijk als afsluiter chocoladetaart. Jammie!

Open kaart II

Gister was de test. Nu moest ik het bewijzen, ik moest mijn mooie woorden waar gaan maken. Je kunt wel roepen dat je iets gaat doen, maar het zeggen en het vervolgens daadwerkelijk uitvoeren, dat zijn twee heel verschillende dingen. Geen geflirt, geen gesjans, alleen ik en wat er echt belangrijk is.
Gister was de grote test, zaterdagavond naar de kroeg. Drinken, dansen en feesten, maar zonder het flirten. Het begon al bij het omkleden. Ik had aan het begin van de week al bedacht wat ik aan ging doen. Een topje met een open rug (waar dus geen BH onder kon) en een comfortabele broek. Maar toen ik voor mijn kast stond werd ik opeens geconfronteerd met het feit dat dit specifieke shirtje maar 1 doel had, jongens verleiden, iets wat ik dus juist niet wilde!! Het shirtje bleef daarom opgevouwen in de kast en in plaats daarvan kwam een comfortabel zwart shirtje met spaghettibandjes tevoorschijn. Vervolgens liep ik naar de badkamer. Mijn blik bleef hangen op mijn make-up collectie. Waarom eigenlijk nog? Ook die bleef dus onaangeroerd. Natuurlijk wel wat Deo en een lekker geurtje, maar daar bleef het dan ook bij.
In de kroeg zelf begon de avond goed. Het was rustig. Erg rustig. Een goede start dus want er was weinig verleiding in de buurt. ook toen we gingen dansen bleef het nog tot half twee rustig. Alles ging perfect en mijn uitgaansbeleving werd opeens heel anders! Ik had weer oog en aandacht voor mijn vrinedinnen en vrienden. Kon fijne en goede gesprekken voeren, en beleefde en voelde de muziek met het drievoudige gevoel en emotie.
Pas toen het drukker werd kreeg ik het moeilijk. Omsingeld door mannen was het moeilijk om af en toe niet die mooie jongen eens goed te bekijken, maar gelukkig gingen we al vroeg naar huis toe en was de test voorbij.

Geslaagd! Het onwaarschijnlijk heeft geschied, ik kan stappen zonder flirten, en het blijkt nog leuk te zijn ook. Voor herhaling vatbaar zou ik dus zeggen. Wie had dat gedacht!

Open Kaart

Hij schreef er al eens eerder over. Je kaarten op tafel gooien, een mooie metafoor voor iets wat soms even heel pijnlijk is.
Nu speel ik regelmatig kaartspelletjes. Te vaak zelfs. Ik ben eigenlijk er bijna aan verslaafd. En overal waar 'te' voor staat is niet goed. Dus moet er iets veranderen. Ik moet stoppen met mijn verslaving. Geen geleidelijke afbouw, maar zoals de amerikanen zo mooi zeggen 'Cold turkey', in 1 keer.
Ik ben benieuwd of ik dit vol ga houden. Of ik echt mijn tijd en energie kan stoppen in mezelf in plaats van in jongens. Er veranderd momenteel al zoveel in mijn leven dat dit er ook nog wel bij kan. Geen geflirt meer, geen gesjans, geen dates en vooral geen jongens!!! Ik weet het, zelfs voor mij klinkt dit onwaarschijnlijk in mijn oren, maar ik ga het toch echt proberen. Zal ik het volhouden?

Dromen en verhalen

Als je een droom zou kunnen vangen, hoe zou die er dan uitzien? En hoe zou je hem moeten vangen? Met een schepnetje uit een grote vijver? Of misschien met een hengel? Zou je een droom met je handen kunnen vangen? Of zou hij er doorheen glippen tussen je vingers door op naar de vrijheid?
Ik stel me voor dat het iets is een soort van heel fijn zand dat glinsterd en zweeft als een soort van wolkje door de lucht. Het is veranderbaar en onaantastbaar. Je kan het aanraken en voelen, maar niet grijpen. Als het je vingers raakt dan voel je hoe ze tintelen en voel je de sturctuur van de miscule deeltjes in je huid prikken, alsof het sneeuw is dat in je huid steekt. De kleuren verschieten van violet tot infrarood en terug. Soms lijkt de wolk te verdwijneen waarna hij weer terug keert in een wolk van glinsterende deeltjes.
Als je goed kijkt dan zie je beelden, mensen, dieren, planten, gebouwen en misschien zelfs hele universums. Je kan van de kleine deeltjes hele verhalen weven, of een compleet boek schrijven.
Helaas zijn dromen niet te vangen, maar als het nou wel kon, wat zouden we er dan wel allemaal niet mee kunnen doen?

Handel en wandel

Mensen lopen heel wat af in hun leven. Naar hun werk mischien, of om de kinderen van school te halen. Of misschien wel voor hun plezier, door een park, door de dierentuin of over heuvelachtige weggetjes in de alpen. Lopen heeft vaak een doel. Mensen vinden het fijn als ze ergens naar toe kunnen lopen. Ook al is het nog zo klein en nutteloos het lopen naar iets, geeft het lopen net dat beetje glans dat je anders zou missen.

Er word dus heel wat afgelopen. Maar nergens wordt er zoveel gelopen als tijdens koninginendag in Amsterdam. Een miljoen mensen die door de straten van Amsterdam slenteren. Welk doel hebben zij voor ogen? Met welke reden lopen al die mensen door de straten van onze hoofdstad? Willen ze de stad zien? Mensen ontmoeten? Wat is de reden dat masaal heel Nederland besluit om in Amsterdam te gaan wandelen.

Ik doe net zo hard mee. Dat is misschien nog wel het vreemste eraan. Het is bijna koninginendag en iemand stelt voor 'he, ga je mee naar Amsterdam?' Je wil nee zeggen. Je hersenen roepen heel hard 'doe het niet!' En toch hoor je je mond enthousiast 'ja' roepen. Niet dat het nu zo erg is om naar Amsterdam te gaan. In tegendeel, achteraf is het altijd weer leuk. Maar waarom? Je loopt de hele dag. Je ziet alleen een hoop mensen in oranje kleren. Je hoort leuke muziek en je hebt loze gesprekken. En dat is dan een leuke dag.

Als je elk mens vraagt 'Wat is volgens jou een leuk dagje uit?' Dan zul je niet deze dingen op zijn lijstje tegen komen. Ach, het geeft ook niet. Juist de dingen die je niet van tevoren verwacht, blijken achteraf altijd de leukste dingen te zijn. Zo blijft het leven in ieder geval een verrassing. Ik ben benieuwd welke verrassing er op mij wacht.

30 april 2005, Gwennus.

Ezel II

Regels zijn regels. Eén regel is dat je geen klanten kan terugbellen zonder toestemming. Dat houdt in dat je eerst naar Traffic (de regelaars van alle telefoonstromen) moet lopen en vervolgens smeken of je asjeblieft uit de telefoon mag om een klant te bellen.
Ik heb een hekel aan dat gebedel en dat gezeur. Geen klanten aan de lijn, dan snel maar even die klant terugbellen. Meestal geen probleem, maar vrijdag ging dat anders.

Ik had hem beloofd te bellen en ik hou me aan de afaspraken. Ik log mezelf uit en toets de man zijn telefoonnummer. Als hij opneemt zie ik uit mijn ooghoek wat beweging en discussie. Mijn teamleider staat druk te gebaren naar iemand van traffic. Vervolgens lopen ze twee man sterk mijn kant op.
'Saved by the bell' denk ik nog aangezien ze moeilijk iets tegen me kunnen zeggen terwijl de klant mij spreekt. Mijn teamleider reageerd echter zijn frustraties af op een velletje papier dat op mijn bureau ligt. 'Volgende keer eerst vragen.' staat er met grote letters. Op een andere velletje schrijft hij '20 WACHTENDE!!!!'
Als ik klaar ben met de klant loopt hij naar me toe. 'Heb je het gelezen?' Ik knik en begroet een volgende klant. Inmiddels is de wachtrij plotseling 0 wachtende geworden. Ik kan het niet helpen om niet stiekem te denken dat zijn reactie overtrokken was en dat het me aan mijn reet kan roesten. De rest van de dag spreken we geen woord meer tegen elkaar.

Service

Zij loopt op haar gemak door de straten van Utrecht. Het is koud, maar omdat de zon zo lekker schijnt krijgt ze toch het gevoel van de lente. De radiostem die door haar oordopjes klinkt doet die droom echter uit elkaar spatten door te zeggen dat het de komende 10 dagen nog zeker rond het vriespunt blijft.
Als ze bij de ondergrondse trappen van het station aankomt ziet ze op de klok 12 uur staan. Omdat ze niet zeker is welke trein ze moet hebben kijkt ze op de borden. Spoor 5 om 12:02. Mooi die kan ze nog net halen. Als ze vlug de trap oprent blijkt het perron echter leeg te zijn. verbaasd kijkt ze naar de klok. Deze klok blijkt echter op 11:36 te staan. 'K*T' Spoor 19, 12:37 vertrekt haar trein.
Ze rent de trappen af en stormt door de tunnel naar spoor 19. Ze omklemt met haar rechterhand haar Mp3 speler zodat deze niet tegen haar borst slaat. Op het perron beseft ze dat de trein aan de andere kant staat en zet een sprintje in.
Als ze de trein in het oog krijgt ziet ze dat alle deuren zijn gesloten en op dat moment de laatste deur dichtgaat. Heel langzaam wordt de gele neus van de trein groter. Drie felle lampen schijnen haar tegemoet. 'gemist! Net te laat'
Teleurgesteld loopt ze het perron af de trein tegemoet. Maar dan lijkt de trein vaart te minderen. Verbaasd kijkt ze naar het grote gevaarte dat naast haar tot stilstand komt en knipperd verbaasd naar de machinist die zijn deurtje open gooit. 'Wilde je nog mee?'
Ze heeft even 2 seconden nodig om te beseffen wat er net gebeurd is en stapt dan dankbaar de trein in. 'Wauw, echt super! Heel erg bedankt.'
Ze opent het deurtje naar de coupé's en neemt plaats bij de andere passagiers. Het duurt even voor het volledige besef tot haar doordringt maar dan breekt een brede glimlach over haar mond.
Wat een service!

Ezel

Soms ben ik wel eens koppig. Of misschien beter gezegd eigenwijs. Ik ben namelijk altijd heel openminded naar andere mensen toe en altijd bereid hun argumenten aan te horen en het vanuit hun standpunt te bekijken. Echter als hun standpunt gewoon niet mijn ding is, of hun argumenten niet sterk genoeg dan besluit ik dus dat mijn manier gewoonweg een goede oplossing is.

Soms is er geen keuze, soms MOET je dingen gewoon op een ander manier doen omdat het je werk is. Maar zelfs dan ben ik nog wel eens koppig. Waarom? het enige antwoord is dat ik gewoon denk dat er niemand minder van wordt als ik het op mijn manier doe. Daarnaast ben ik gewoon ook nog wel eens opzettelijk eigenwijs. Gewoon omdat ik het gevoel moet hebben dat ik zelf ook nog keuzes mag maken.

Soms heb ik dus problemen op mijn werk. Want mijn huidige baan is letterlijk een keurslijf waarin je moet werken. Pas je niet, dan lig je eruit. En natuurlijk hebben ze meer dan voldoende regeltjes. Regeltjes die Gwennus dus met alle plezier breekt. Gister was het echter voor het eerst dat me dat een ernstige ruzie opleverde.

Beslissen

Ik heb besloten. En een besluit nemen is altijd goed. Soms is het zelfs verstandiger zelf een besluit te nemen, in plaats van het te laten afhangen van andere mensen. Gewoon zelf beslissen waar je met je leven heen gaat en wat je zou willen en niet afwachten tot iemand anders het voor je doet. Soms is dat wel lastig. In sommige situaties zou je liever namelijk geen beslissingen willen nemen. Gewoon omdat je de beslissing waarvan je weet die je zou moeten nemen niet als aangenaam ervaard en dus is het makkelijker om helemaal niets te beslissen.
Maar soms moet je een knoop doorhaken, want van een onzekere situatie raak je ook in disbalans en kom je niet verder. Dan zit je maar te wikken en te wegen, maar je word er niet beter van. Je slaap word rusteloos en je dagen stressvol. Tijd om dus een beslissing te nemen. En hoewel ik de beslissing dus liever niet had genomen voel ik me nu opgelucht en bevrijd. Mijn passen zjin net wat ruimer, mijn hoofd net wat hoger, mijn blik net wat helderder en mijn nachten net wat rustiger.

Ik heb besloten. Ik ben vandaag naar mijn teamleider gegaan en heb mijn ontslag ingediend. Het bedrijf gaat zoiezo 1 mei sluiten, maar ik ga niet als een schaap zitten wachten op de boer met zijn geweer. Ik stop 14 april. En dan? Dat zien we dan wel weer, maar voorlopig ben ik blij dat 'ik' een beslissing heb genomen.

Klokken

Tik... tak.... Tik... Tak.....
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Vooral mijn biologische klokje is er eentje waar ik erg aan gehecht ben inmiddels. Die houdt kerurig netjes bij hoelaat het ongeveer is, of ik al bijna naar huis mag. Of dat het bedtijd is. Hij helpt zelfs met het opstaan door luidt te gaan rinkelen ongeveer 1 minuut voor mijn daadwerkelijke wekker aanschiet.
tiiikkkk.................................taaaaakkkk.............................
Mijn biologische klok heeft last van defecten. Schijnbaar tikt hij niet zo snel meer als hij zou moeten. Gisteravond ging ik namelijk om 8 uur naar mijn zangles toe. Op de fiets peddel ik vrolijk door en nurie alvast wat deuntjes. Onderweg schiet ik meerdere klokken voorbij en ik kijk nog eens op mijn horloge. 5 voor heel, mooi op tijd.
Als ik echter de trappen van de muziekschool op spring sta ik inene stil. Mijn hart valt als een baksteen en ik kijk nogmaals op mijn horloge ditmaal naar de kleine wijzer. Het is niet 5 voor acht, maar 5 voor negen.

Tii........
Mijn biologische klok is duidelijk van slag, met de steeds langer wordende dagen ben ik mijn hele gevoel voor tijd kwijt. Is er toevallig een klokkenmaker in de buurt?

Rendement

Ik ben erg onervaren in soliciteren. Niet omdat ik er niets van bak, maar juist omdat ik het heel goed doe.
Om precies te zijn heb ik een rendement van 100%. Op elk solicitatiegesprek waar ik tot nu toe ben geweest ben ik aangenomen. Op mijn brieven ben ik wel afgewezen. Daarop is mijn rendement momenteel precies 5%.
Nu is deze vergelijking niet helemaal eerlijk, want ik ben namelijk voor mijn verschillende baantjes wel 4 keer op gesprek geweest. Vier keer ben ik ooit kruisverhoord om vervolgens het bericht te krijgen dat ik ben aangenomen.
Momenteel ben ik weer aan het soliciteren. Al na het eerste gesprek kreeg ik met 99% zekerheid te horen dat ik voor gesprek 2 mocht komen.
Vandaag kwam deze bevestiging in mijn mailbox. 'Na ons zeer aangename gesprek van afgelopen donderdag, wil ik je hierbij uitnodigen voor het 2de gesprek.'
?Zeer aangename? Indruk heb ik dus wel gemaakt. Na gesprek 2 hoor ik natuurlijk pas meer. Dan hoor ik meer van het werk, de werkzaamheden, de voorwaarden en kan ik nog meer Gwennus laten zien. Hopelijk blijft mijn rendement op de 100%, want die baan kan ik goed gebruiken. Echter na het 2de gesprek komt een derde gesprek en als finale een assesment door een vloot aan psychologen.

Duimen jullie voor me? 30 maart is het zover. Ik kan alle steun wel gebruiken, want ondanks mijn hoge rendement ben ik namelijk wel vreselijk onervaren in soliciteren.

Oeps!

Ik was het bijna vergeten. Bijna....

Ik was denk ik 11 jaar. Het gebeurde buiten, zoals zoveel dingen met kinderen van 11 gebeuren. Een wild spelletje, een ongelukkige val, een duw. Precies wat de oorzaak was weet ik niet meer. Wel herriner ik me de stoeprand, de pijn en het bloed in mijn mond. Huilend rende ik naar binnen. Een kus, een knuffel een vriendelijk woord en alles was weer over. Tot ik in de spiegel keek. Een hoekje van mijn linker voortand, aan de binnenkant tegen de andere voortand aan, eraf!! De klap had mijn tand gebroken.
Korte tijd later zat ik in de grote stoel en lag met mijn mond zo ver open als ik kon. Angstig keek ik naar het witte gemaskerde gezicht, naar de poster en het felle licht recht boven mij. Hij smeerde iets wits op mijn tanden en zuchtte nog maar eens, ik zat namelijk wel vaker bij de tandarts.
Toen werd er een grote blauwe lamp boven mijn hoofd gehesen. Toen ik klaar was en dankbaar thuis was keek ik in de spiegel. Twee keurige rechte tanden glansde terug.

Ik was het bijna vergeten. Bijna.... tot ik vanavond mijn jas stond aan te trekken en ik iets hards in mijn voelde. Eerst dacht ik aan een vulling, vervolgens aan een klein stukje bot. En toen herinnerde ik het me, de val de tandarts en het spleetje. Ik draai me om en staar naar de spiegel, naar mijn eigen lachende reflectie MET een spleetje!

Fantasie

De groep loopt door een donker verlaten ruïne. Een kleine bebaarde dwerg loopt voorop. Daarachter lopen een elfen vrouw en een mens. Achteraan komt een klein gniepig mannetje met zwarte kleren en een schittige blik in zijn ogen.
Hun opdracht was om rovers op te sporen in dit verlaten oord, maar het lijkt wel of er hier al maanden niemand is geweest.
Als ze besluiten naar de kerkers af te dalen word het echter wel erg donker. De mensen kunnen hierdoor niets meer zien en de dwerg en elf besluiten verder te gaan. Echter als ze een lange smalle gang betreden wordt de doodse stilte opgeschrikt door een klik van een val. De dwerg tuimelt 3 meter naar beneden recht op enkele houten staken. Wonder boven wonder overleefd hij de val. Maar hij maakt vervolgens zulke herrie dat iedereen die zich ophoudt in de omgeving hem moet hebben gehoord.
Met een touw wordt hij uit de put gehesen en als ze vervolgens verder met hun onderzoek gaan, horen ze een geluid.
De dwerg overmeesterd door een drang om een vijand te lijf te gaan stormt nog zwaar gewond terug en gaat het eerste de beste monster te lijf dat hij tegenkomt. Er zijn er 5. Een tovenaar, een boogschutter, een blubberigmonster dat stinkt en er vies uitziet, en twee menselijke wezens. De een heeft echter een enorme hondenkop en een bierbuik. De ander een heel klein hoofdje en twee enorme armen.
Het schittige mannetje besluit te vluchten, terwijl de dwerg inrent op het gevecht. De elf pakt haar boog. De estaliaan rent iets later dan de dwerg ook op zijn vijanden af, echter zijn degen lijkt machteloos tegen de monsters. Als vervolgens ook nog het blubberige monster tegen hem aanspringt valt hij terplekke in slaap.
De elf schiet een pijl dwars door de lelijke hondenkop, maar dit lijkt niet genoeg. Als de dwerg dan ook de buik van het beest openrijt valt hij eindelijk neer. De dwerg onthoofd vervolgens het volgende monster terwijl de elf het blubbermonster met een pijl aan de muur spiest. Terwijl de dwerg zijn aandacht op de boogschutter richt schiet de elf de tovenaar achter in de kamer neer. De dwerg zet de achtervolging in bij de boogschutter, maar als hij uithaald is zijn slag niet hard genoeg en de boogschutter slaat terug waardoor de dwerg nog erger gehavend raakt. Inmiddels heeft de elf hun bereikt en schiet een pijl dwars door het hoofd van zijn tegenstander, die vervolgens ter aarde stort.
De rust keert terug in de ruïne, de vijanden zijn verslagen.

We kijken elkaar aan. Dat was een goed gevecht. De gamemaster is minder blij. Al zijn monsters zijn dood en iedereen heeft het overleefd. Maar dit beloofd veel goeds. Over twee weken gaat het verhaal verder.

Kill, Kill, Kill!!!

Sommige noemen het 'survival of the fittest'. Andere noemen het 'overlevingsdrang'.

Wat is dat toch, dat op het moment dat je een groep mensen een controler in handen duwt er een soort oerinstinct naar boven komt. Die oerkreet om de beste te zijn, de snelste, de behendigste, de slimste. En dat allemaal botgevierd op een beeldscherm en enkele joysticks en toetsjes.
Of het nou is omdat je de snelste bent op het circuit, of omdat je elkaar compleet overhoop knalt met een shooter. Iedereen wil even de beste zijn. Die drang om te winnen is soms zo erg dat er zelfs een soort van agressie uit de mensen zelf komt. Die oerkreet die zich via de stembanden naar buiten worstelt. 'Nee!!' 'Klootzak! die krijg je terug.' 'GVD, wat doe je nou?' 'Domme wijf, ga weg.'
Als iemand het tegen jou zou zeggen op straat, dan zou je woedend worden. Maar tijdens een spannend gevecht in de 3d wereld van spelletjes, kan je alles even niets schelen. Dan mag je je beste vriend voor homo uitschelden, of zelfs zo ver gaan dat je hem finaal de achste hemel in schiet. Want zodra de uitknop wordt omgeschakeld, zijn we weer gewoon mensen. En is er even niets gebeurd.

'Mag hij weer aan? Ik wil nog even mijn beste vriend overhoop knallen?'

Quote
'Mooi zijn van binnen betekend: Je broertje niet slaan en je spruitjes opeten. Dat heb ik van mijn grootmoeder geleerd' Elizabeth Heller.

Out of Order

Het scherm 'out of order' flitst nu al twee dagen voor haar ogen.
Fel en scherp. Als ze stil zit is het niet zo erg. Als er maar geen harde geluiden zijn, geen moeilijke vragen, geen fel licht, dan gaat het wel. Maar anders overheerst het gevoel van een hakmolen die langzaam de binnenkant van haar hoofd fijnmaalt.
Hoofdpijn? Daar heeft ze bijna nooit last van. Zoiezo, om zoiets stoms wordt je toch niet ziek? Echter spijtig genoeg kan je er ook niet mee werken, en dus zit ze nu thuis.

Morgen is het gewoon weer over en dan is alles weer normaal. Toch?

Qoute
'Een echt waardevol iemand wordt nooit je bezit.' Sara Teasdale