Stoere meid

Ik ben best een stoere meid. Niet omdat ik zo cool ben ofzo? Nee, ik ben stoer omdat ik best erg veel zelf doe.
Dat heb ik voornamelijk aan mijn pa en ma te danken. Mijn pa maakte badkamers, plakte onze banden, behangde de gang, maakte een drumzolder en kluste ooit eens een compleet houten paard voor mij als sinterklaas surprise.
Mijjn mama doet er niet onder voor. Hoewel zij niet zo klusgedreven is als mijn papa, steekt ze twee handen toe als dat nodig is.
Samen zijn ze een soort superklusteam. Je zou ze zo in kunnen zetten voor 'inholland staat ee huis' of de 'Eigen huis en tuin'.

Nu heb ik een groot voordeel gehaald uit zulke ouders. Ik kan zelf ook redelijk klussen, en als ik het nog nooit gedaan heb, vraag ik hun me een keertje te helpen en de volgende keer kan ik het alleen.
Ik plak banden, boor gaatjes, schilder muren, leg laminaat. Eigenlijk kan ik best al veel.
Zeker als ik dan bij vrienden of vriendinen kijk die hulpeloos staan te kijken naar hun platte achterband, dan vraag ik me toch even af.
"heb ik nou zo een geluk gehad? Of ben ik nou zo een stoere meid?"

Gecomplimenteerd

Complimentjes krijgen is heel erg leuk. Ík vind je lief' of 'je bent mooi' zijn toch wel mijn favorieten. Van heet weekend kreeg binnen 6 uur tijd twee smsjes overladen met complimentjes.
De ene behelste de tekst dat ik een een mooie meid was die goed kon zoenen. (altijd fijn om te weten)
De andere vertelde me dat ik bijzonder was en dat ik een goed persoon ben. (ook heel erg leuk om te weten)
Nu raak ik altijd ee beetje in de war van complimentjes. Want, wat moet je nou hierop terug zeggen?
'Bedankt' is eigenlijk het enige woord op dat moment door mijn hoofd schiet. of 'jij ook'.


Hoe vaak krijgen jullie een compliment? en wat geef jij als antwoord?

Nieuwe schoenen

Ik heb hele leuke gympies. Ze zijn zwart met twee witte schuinen strepen langs de zijkant. Er zitten wat vervagende witte stipjes op van de latex die ik heb gebruikt om mijn plafon te witten. De hiel is uitgesleten door het lopen en door het feit dat ik stocijns weiger mijn veters los te maken als ik ze uit doe.Verder zien ze er nog goed uit, ondanks dat ze al ruim een jaar oud zijn

Als een gek fiest ik door de hoosbui.
Mijn werk is maar zeven minuten fietsen van mijn huis, maar toch voel ik hoe ik langzaam doorweekt raak. Het water loopt langs mijn handen en armen in mijn mouwen en de capichon van mijn jas is strak over mijn hoofd getrokken.
Als ik door de diepe plassen fiest spetterd het water hoog op en druipt van mijn broek en in mijn schoenen. Langzaam voel ik dat de kleding begint de soppen. Mijn broek kleeft tegen mijn benen en de binnenkant van mijn schoenen lijken wel een zwembad.

Eindelijk thuis!
Zo snel ik kan gooi ik mijn fiets in het fietsenrek en stamp de trap op. Binnengekomen gooi ik de kachel aan. Mijn jas leg ik over de bank heen om dicht in de buurt van kachel een beetje te kunnen drogen en mijn schoenen plaats ik voor de kachel.
In de badkamer gooi ik mijn kacheltje ook aan, want het is koud met die wind. Snel kleed ik me uit en pak de kleren van mijn bed die al klaar lagen voor vanavond. Als ik mijn broek aanheb ruik ik iets vreemds. Het zal wel de kachel zijn, denk ik nog. Maar als ik het enkele minuten later nog steeds ruik, maak ik me toch zorgen. Als ik in de woonkamer kom, zie ik nog net een rookpluimpje. Mijn ogen worden groot van schrik en even stokt mijn adem.

Ik had hele leuke gympies. Ze waren zwart met twee witte schuinen strepen langs de zijkant. Er zatten wat vervagende witte stipjes op van de latex die ik heb gebruikt om mijn plafon te witten. Nu zijn ze verschrompeld en half gesmolten en daarom heb ik afscheid moeten nemen van mijn trouwe gympies. Als troost om hun verlies ben ik gister wezen kijken voor een vervangend paar, maar ik zal mij trouwe gympies niet snel vergeten.

Gympies R.I.P.

Feestje

Het was een avond van veel drank en lol.
van Oude vrienden en nieuwe collega's
Van schieten en vissen.

Het was een avond van robie williams en jennifer lopez,
een hele stille disco en luidruchtige kroeg.
van stieren temmen en sumoworstelaars.

Het was een avond van zorgeloos genieten
van rondhuppelen en jongens verslaan
van kliekjes gedrag en een spontane polonaise

Het was een avond van leuke jongens, en gladde players
van een goed gesprek en een vreemde naam
van een zoen en een telefoonnummer.

Het was een avond om nooit te vergeten!

"Het digitale licht"

Bloggers schrijven samen een roman ieder schrijft een deel en zo onstaat het verhaal. Waar gaat het heen en wat gaat er gebeuren? Als jij het volgende stuk schrijft, dan bepaal jij wat onze hoofdpersonen gaan doen.
Plompie begon, momoniek, corinepien, Maria volgden.
Durf jij de uitdaging aan om hier een vervolg op te maken?

Ze voelt hoe ze langzaam warm wordt van binnen. Ineens voelt ze een ruk aan de draad. Nog een keer wordt er aan de draad getrokken. Gespannen wacht ze de derde ruk af. Even lijkt het stil, maar dan volgt de derde ruk. Josphine staat op en pakt de hendel beet. Heel hard begint ze te draaien. Haar handen en lichaam doen pijn van de plotse warmte die vrij komt door haar bewegingen.
Het draad blijft maar terug rollen. Samuel is waarschijnlijk een heel stuk gegaan. Grote pluimen condens komen uit haar mond terwijl ze zwoegt om de kabel binnen te halen. De lange ijzeren kabel trekt en trekt. Ondanks het katrolsysteem is het loodzwaar om de draad binnen te halen. Haar handen doen zeer en haar rug voelt pijnlijk aan. Dan ziet ze de luchtbellen. Ze zijn eerst klein maar dan worden ze groter. Een met dik rubber overtrokken gezicht komt tevoorschijn. Met zijn dikke handschoenen nog aan, verwijderd hij het mondstuk en lacht.
“Jo, ik heb het gevonden!”

Bernard loopt weer door. Het kleine dorpje uit en de weg af. Daar staat het kleine huisje. De muren zijn wit en bij de deur hangt een mand met bloemen. Een lach speelt even om zijn mond om het vergeefse gebaar van zijn moeder om hem op te vrolijken. Maar even snel neemt zijn sombere bui weer controle over zijn lichaam en zakken zijn mondhoeken weer in hun eeuwige misvormde grimas.
Als hij binnen komt, ziet hij dat de postbode weer wat brieven heeft achtergelaten. Voorzichtig raapt hij ze op en bestudeerd de enveloppen. Verbazend hoeveel de envelop je al kan vertellen over de brief die er in verstopt zit.
Rustig bladert hij het stapeltje door. De gebruikelijke brieven komen zijn blikveld voorbij. Plots voelt hij hoe zijn adem stokt. Die ene brief, met dat slordige handschrift. Hij herkent het uit duizenden. Hoe kan hij dat handschrift ooit vergeten.
Terwijl hij de andere brieven achteloos op de tafel gooit loopt hij heel voorzichtig met die ene brief in zijn handen naar het bruine leren bankstel dat midden in de kamer staat opgesteld.
Teder streelt hij de envelop die zijn kostbare schat zwijgend bewaakt. In een ogenblik van stilte mijmert hij over de inhoud van de envelop. Dan steekt hij zijn vinger onder de hoekjes en probeert zo voorzichtig mogelijk de envelop te openen.
Als hij de brief eruit heeft bevrijd, haalt hij het papier even onder zijn neus langs. Ruikt hij daar haar parfum? Zijn gedachten vliegen heen en terug naar herinneringen.
“Jo” zucht hij. Heel langzaam opent hij de brief en begint te lezen.


Espa heeft het vervolg op haar blog. Waarna Mirjam verder gaat. Daarna zal Knopje gaan schrijven en vervolgens gaat Paulie* een stukje toevoegen. Waarna Oh! het vervolg mag gaan bedenken. Als je na Oh! wil schrijven, meld je dan bij hem.

Liefde III

Bijna 2 maanden geleden vertelde ik jullie over mijn beëindigde relatie.
Zondag vertelde ik jullie over mijn verovering van mijn telefoonnummer.
Vandaag vertel ik jullie meer van mijn liefdes avonturen.

Zaterdag nacht was ik blij. Heel blij! De hele week was ik al vrolijk en blij. Ik was namelijk genezen. Niet lichamelijk maar geestelijk. Mijn hoofd was helder en vol met vrolijke gedachtes. Ik was weer single en ik genoot er van. Ik ben 23 en ben vrij om te doen wat ik wil. Mooi!
Echter zaterdag werd ik geraakt door een bliksemflits. Daar stond hij. Lang, knap en met een blik in zijn ogen waar ik van smolt. De verovering van een telefoonnummer was even mijn enige gedachte. Toen ik die had kon mijn geluk niet op.
Zondag en maandag ging veel te snel voorbij. Ik vond hem leuk en hij vond mij ook leuk, toch?
Knaag, knaag….
Hij was niet echt enthousiast.
Knaag, knaag…
‘Ik’ heb ‘hem’ zijn telefoonnummer gevraagd
Knaag, knaag…
Ik heb nog niets van hem gehoord
Knaag, knaag….
Ik ben vast niet leuk genoeg
Knaag, knaag….
Hij vond C. vast leuker en interessanter dan mij.
Knaag, knaag….
Ik stel me aan. Doe niet zo gek.
Knaag, knaag….
Gwennus, je bent jezelf aan het opfokken, hou er mee op!
Knaag, knaag….
Ok, doe er dan iets aan.

Uiteindelijk ben ik voor het luchtige smsje gegaan om te informeren hoe het met hem ging. Toen ik nog geen uur later mijn telefoon hoorde piepen, sprong ik bijna van schrik dwars door de bank heen.
‘1/3’ zie ik in de bovenhoek staan. WAUW! 1 van de 3. Hij vind me vast heel leuk als hij me zo een lang bericht stuurt.
Echter mijn gezicht betrekt bij het lezen. Iemand anders was me voor! De bitch!!!
Hij vond haar al langer leuk, maar nu inene vind ze hem ook wel leuk en wil ze het met hem proberen!!
WAT!!!! K*Twijf. Hoe durfde ze! Ze pikt hem recht voor mijn neus in!

Grumbel….. als ik volgende week weer ben afgekoeld, ben ik wel weer vrolijk, maar nu wil ik iemand even flink voor zijn kanus rammen. Wie biedt zich aan!

Ik zoek me lens!

Vanochtend stond ik op. Ik geeuw, ik rek me uit en ik stap uit bed. Ik schuifel naar mijn woonkamer, bedenk me dat ik daar niet moet wezen en schuifel naar de badkamer.
Aldaar bedenk ik me dat ik wederom daar niet moet wezen want mijn toilettas staat nog ingepakt in mijn rugzak in mijn slaapkamer.
Een geeuw onderdrukkend vis ik mijn toilettas uit mijn tas en loop terug naar de badkamer. Draai de douche open en spring er opgefrist 15 min later weer onder vandaan. Als ik mijn toilettas openrits pak ik mijn lenzendoosje.
Klik Klik. Hè!!!
Nu zie ik bar weinig zonder lenzen of bril, maar deze zien er wel heel vreemd uit. Ze zijn blauw in het midden??? Dat klopt niet?
Verbaasd kijk in mijn tas en vis een exacte kopie van het eerste lenzendoosje eruit. Ik bekijk de inhoud van het andere doosje en kom tot het besluit dat het eerste doosje nooit die van mij kan zijn, of ik moet spontaan dubbel zien.

Mo! mijn welgemeende excuses voor het kapen van jou lenzendoosje inclusief lenzen. Ik zal ze zo spoedig mogelijk retouneren, zodat de wereld weer een stukje helderder wordt.

trouwens, nooit geweten dat jij kleurlenzen draag

Biertje?

Gisteren was ik met haar en haar op stap geweest.
Het was een avond van spelletjes, lachen, feesten, dansen en praten. En soms al deze dingen gecombineerd.

Het begon met de treinreis naar Utrecht alwaar we gezamenlijk onder discussie en geklets het kamertje van zus lief bereikten. Na het spelen van het spelletje ‘Munchkin’ (waar ik verder niet over ga uitweiden wegens mijn vreselijke nederlaag) en het voorbereidende werk op het stappen, liepen we de stad in. Hier kwamen we vrienden tegen waarmee werd besloten de rest van de avond op te trekken.
Na een gezellig drankje besloten we wat feestelijkere sferen op te zoeken. Het feestgedruis ging voort op een nieuwe locatie maar werd al gauw ruw verstoord door een enorme dame die met haar dikke reet in mijn rug stond te dansen. Jammer genoeg voor haar, had ze er niet op gerekend dat ik een gemene elleboog uitdeel. En na haar meerdere malen flink te hebben geraakt. Was dat probleem ook weer opgelost.
Dit incident mocht de pret niet drukken, want er waas leuk mannelijk volk in de omgeving. En ja ik zal verklappen dat ik een telefoonnummer heb, maar meer zal ik niet loslaten over dit gebeuren.
Helaas was de avond veel te snel voorbij en was het al heel snel weer ochtend. Een lekker ontbijt en een kop thee, dat was de afsluiting.

Ik kan alleen maar zeggen, ‘Dit gaan we heel erg snel nog eens doen, meiden.’

Wolkbreuk

Drup.... drup..... drup...... drup.... drup, drup drup drup dr dr rdrdrrddrd

Ik fiets zo hard ik kan. Een wolkbreuk. Aaahh!!!
Beschermend druk ik mijn tas tegen me aan. Nee, niet nu! Waarom gaat het precies nu zo hard regenen? Wat heb ik misdaan!
Ik trap zo hard ik kan, en hang voorover op mijn fiets. Door de regen zie ik helemaal niets meer. ik probeer om me heen te kijken maar kijk tegen een stark gordijn van grijze streepjes aan.
Als ik het water in mijn nek voel lopen trek ik de kapuchon van mijn jas omhoog! Nu is mijn zicht nog meer bellemerd. Als ik al iets kon zien!
Terwijl ik voorover hang en probeer uit de bui te komen voel ik hoe mijn fiets onder me vandaan stuiterd. Mijn wiel draait weg en ik wordt met kracht van het zadel afgeslingerd.
terwijl ik mijn knieen pijnlijk openhaal aan fiets en weg, voel ik hoe mijn handen wegzinken in een flinke plas. Als ik nog niet nat genoeg was, dan was ik het nu wel.
Ik krabbel overeind en wreef over mijn pijnlijke handen en knieen. Nog steeds geschrokken probeer ik uit te vinden waardoor ik ben gevallen.
De zilveren lantaarnpaal 50 cm voormij staart me breed lachend aan.
Niet breder dan 15 cm. en ik heb het kreng vol geraakt.

Voorzichtig pak ik mijn fiets op. de regen trekt al langzaam weer weg en inmiddels kan je de weg weer zien. Het is net of iemand van bovenaf roept. 'Haha, ik heb je! My evil work is done.'

Lieve Sinterklaas

Lieve Sint

Hoe gaat het met u?
Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik u voor het laatst heb gezien.
Hoe was uw intocht?
Helaas heb ik hem niet gevolgd op de televisie, maar hij zal net als elk jaar weer spannend geweest. Hoe was uw rondrit door de stad Sneek?

Zoals u weet wordt dit jaar sinterklaas bij mijn familie op 2 December gevierd. Het is niet op uw verjaardag, of eigenlijk de avond voor uw verjaardag, maar helaas konden we geen andere avond organiseren.
Ik ben net als elk jaar weer dankbaar dat we ook dit jaar weer gezellig samen zullen zitten om in goede sferen uw verjaardag te kunnen vieren.
Ik moet u echter wel een vraag stellen. Denkt u dat het in u goede naam de bedoeling is dat onze familie een playbackshow gaat uitvoeren?
Begrijp me niet verkeerd, het idee, daar ben ik inmiddels aan gewend. Maar denkt u dat het werkelijk in bij uw verjaardag past? U bent tenslotte een heilige man?
Goed ik zal hier niet over zeuren, u krijgt al genoeg geklaag te horen van vele mensen, met zoveel wensen. Hoe houdt u zoiets vol? Het is maar goed dat u zoveel pieterbazen hebt om u bij te staan.

Voor ik mijn brief eindig wil ik toch nog een klein verzoek doen in uw richting. Ik heb namelijk mijn sterke vermoedens dat mijn oudste broer voor mij een surprise moet maken. Nu mag ik het plezier niet bederven, maar arme M. heeft meestal zo weinig tijd voor zijn surprise. Wat uitmond in veel zilverfolie, plakband en karton. waar meestal zus M. de dupe van is.
Zou u niet in al uw goedheid een geschenk aan M. kunnen sturen? Namelijk die van tijd en inspiratie? Daarmee maakt u inene twee mensen heel erg blij!
Al bij voorbaat hartelijk dank.

Ik wens u een heel fijn verblijf in Nederland toe en mocht ik u niet meer spreken dan vast een behouden vaart naar Spanje.

Veel liefs,

Gwennus

Idols

Van het weekend keek ik Idols. Samen met vriendinnetje M. op de bank genieten van de show. De ene na de andere komt voorbij. vele mensen hebben zich extreem uitgedost om toch maar op tv te komen. Anderen zijn wat ingetogener en moeten het vooral van hun stem hebben.
Natuurlijk worden lang niet alle kandidaten behandeld. Alleen die speciale mensen, die iets hebben, of die te dom of te raar gekleed zijn. Die worden even in een flits tentoongesteld aan het grote publiek.

Nu vraag ik me iedere keer weer af, hoe het toch komt dat er zo ontzettend veel mensen meedoen aan Idols. En dan voornamelijk zoveel mensen die denken dat ze geweldig zijn, en echt werkelijk afschuwelijk zijn.
Waar komt deze arrogantie en zelf overschatting vandaan?
Ik snap dat werkelijk niet.

Heb jij jezelf wel eens overschat?

Chemie

Afgelopen zaterdag had ik een beetje sjans. Niets ernstigs, gewoon een gozer.
vreseljk neiuwsierig wil vriendinnetje J natuurlijk weten of het niks is.
'Nee, niet echt?'
'Waarom niet?'

Misschien was het omdat hij te klein was. Of omdat hij teveel had gedronken.
Misschen was hij wel te dun en was zijn kont te klein.
Misschien door het feit dat het al half vier was.
Misschien was zijn neus te groot en stonk zijn adem.
Misschien kwam het door zijn slape houding.

Misschien had het ermee te maken dat hij bij mijn eerste twee woorden al om mijn nek ging hangen alsof ik zijn beste vriend was.

Misschien was het omdat hij met platdrukte om me te knuffelen.

Misschien kwam het door de uitdrukking van de jongen achter ons, die stond te grijnzen terwijl die jongen over me heen hing.

Of misschien kwam het door het feit dat hij kwijlend elk woord dat ik zei in zich opzoog.
Misschien kwam het doordat hij zei dat hij mijn liefde nodig had en vervolgens vroeg of ik een vriend had.
Misschien kwam het omdat die gozer gewoon te desprate was.

Wat het in ieder geval wel was, was dat er geen chemie was, en dat ik hoop dat hij te dronken was om mijn gezicht te onthouden.

Surprise!!! Hier is uw gruwel.

Om me heen liggen de verschillende materialen verspreid. Kranten, karton, schaar, lijm, ducktape, alles is er. Met veel moeite begin ik aan het project om mijn sinterklaas surprise in elkaar te zetten.
Af en toe ontsnapt er een vloek uit mijn mond. Ook nu weer. Ik schiet met de schaar uit en een rode bloedstreep verschijnt op mijn hand.
Als ik mijn hand weer enigszins heb opgelapt, ga ik weer verder.

Cake's versie van I will survive blert uit mijn boxen. dit lijkt inderdaad op survivalen denk ik ironies.

Gefrustreerd gooi ik mijn verprutste handwerk opzij. 'Waarom lukt het nou niet!' roep ik tegen niemand in het bijzonder. Alles zakt in elkaar of zit precies 'niet' zoals je het wilt hebben.

Waarom bedenkt mijn hoofd altijd fantastische dingen en doen mijn handen de verkeerde?

MSN taal

Van de week heb ik mijn baas een nieuw trucje geleerd!
Jaja, ik leer niet alleen van mijn baas, maar mijn baas ook van mij.
Het kwam namelijk zo......

Vrolijk typ ik het volgende bericht terug naar mijn teamleider op een plaggerige opmerking van zijn kant.

'Wat dat betreft zal ik er nog maar eens goed over nadenken! :D'

Dit leverde de volgende reactie op.

'Dat zou ik maar doen. Wat betekend eigenlijk :D?'

Verschrikt lees ik mijn mail terug. SHIT!!! ik gebruik nooit geen msntaal in mijn emails, want het ziet er zo onproffesioneel uit en nu was het er toch ongemerkt ingeglipt. Geen redden meer aan, dus dan maar er volledig induiken.
Uitgebreid leg ik uit hoe de msn smiles zijn ontstaan en wat de meest gebruikte smiles zijn in emails. Ik ligt toe dat ze van opzij moeten worden gelezen.

'Oh, ok! Ik snap hem :) Heb ik hem zo goed gebruikt?'

'Ja helemaal. Tenzij je het natuurlijk plaggerig bedoeld, dan kan je deze gebruiken :P'

Sindsdien krijg ik zo af en toe een smilly in zijn emails naar mij toegespeeld. Al is het alleen maar om me te stangen.

Wie zegt dat je een baas niets kan leren!

Huilen

Ik voel hoe het natte vocht over mijn wang glijdt.
Hoe kan ze dat doen! De gemene heks. Het zijn haar broers! Ze houdt van ze! En nu is ze helemaal alleen. haar handen doen zeer, ze heeft pijn. Daarnaast is het koud en is ze eenzaam. Ze heeft helemaal niemand.
Drup.... Daar gaat nog een traan. Het voelt als een verlossing. Tenslotte huil ik niet om mezelf, maar om het verhaal. Het is zielig, meeslepend. Ik wil eigenlijk mer lezen, maar moet ook nog eten.

Waarom huil ik om een boek? Het zijn maar geschreven woorden. Het is een verhaal, het gebeurd niet echt. Maar toch....
De personages leven voor mij. het is maar in mijn hoofd, maar voor mij zijn ze echt. Ik zie ze lopen, lachen en leven.
Bij films is dit nog erger. Angstig klamp ik me aan mijn stoel vast en spring ik er van schrik uit. Huilend beleef ik opnieuw de dood van Boromir en Gandalf, alhoewel ze de volgende keer als ik kijk gewoon weer leven.

Ben Ik nou zo abnormaal dat ik me zo laat gaan? Of is de rest van de wereld zo verdomde koud?

Huil jij wel eens om ene film of boek? En welke stukjes raakt je het meest?

hollandINbeeld

Toen ik vanochtend mijn gebruikelijke stapeltje reclame folders naar de bank versjouwde om deze eens rustig door te bladeren terwijl ik mijn ontbijt nuttigde, hoorde ik een harde 'plof'.
Verbaasd keek ik naar het dvd-tje dat voor mijn voeten lag.
'Hollandinbeeld' luide de rood wit blauwe tekst op de cd.
Verbaasd en nieuwsgierig raapte ik de cd op en bestudeerde de envelop die het bevatte. Ik kon niets bijzonders aan het ding zien, maar mijn instinct vertelde me dat het om een of ander zelfverheerlijkings cd ging.
Toch te nieuwsgierig bladerde ik vlug de stapel door om de begeleidende brief te zoeken die er toch vast wel bij zou zitten.
Helaas, zelfs dat niet eens. Dan zat er niet anders op dan om mijn nieuwsgierigheid te sussen met hem in mijn dvdspeler te stoppen.

Als ik op play klik word ik eerst overspoeld met reclame boodschappen van bedrijven uit mijn stad. Vlug zap ik verder.
Uiteindelijk kom ik bij het zo gevreesde deel van de dvd, de zelfverheerlijking van de stad waarin ik leef. Geshockeerd kijk ik naar de beelden en luister ik naar de woorden.
Dan dringt het langzaam tot me door!
Ze hebben zich weer een enorm oor aan laten naaien! Wat een ongeloofelijke matige film is dit! Ik maak zelf voor mijn ouders wel eens filmpjes, en zelfs 'ik' met mijn beperkte kennis kan dit véél beter. De daarop volgende 15 min vermaak ik me volop met het afkraken van dit stukje stedelijke schaamte.

Als ik op mijn horloge kijk en zie dat ik moet werken voel ik me een heel stuk vrolijker. ik kan tenminste nog iets beter dan sommige geclaimde profs.

Als......

Tevreden stap ik van mijn traktor en loop naar het maaiblad. Met mijn hand controleer ik of hij tijdens het maaien niet beschadigd is geraakt door die steen die verstopt had gelegen en er geen gras in de belangrijke onderdelen is blijven steken. Tevreden gesteld neem ik het pad langs de schuur en loop de stallen in. De paarden zijn net gevoerd en staan tevreden te kauwen op het hooi. Bij mijn favoriete dier blijf ik even staan en leun over de box.
De lichte ruin met zijn zwarte manen kijkt op en komt voor knuffel naar me toe gelopen. Niet erg voorzichtig duwt hij zijn snuit in de holte tussen mijn arm om een lekkere krabbel te krijgen.
Na hem even goed geknuffeld te hebben loop ik verder. Als blijkt dat alle dieren veilig, warm en goed gevoed op stal staan schakel ik tevreden gesteld de lichten uit.
Over het erf slenter ik naar het grote huis. Het huis heeft maar twee verdiepingen, maar strekt zich wel breed uit. Als een moedereend die beschermend over haar eieren ligt.
De schemering zet in en ik blijf even voor de deur staan en kijk bewonderend naar de ondergaande zon die de hemel in rijke rode, oranje en roze kleuren laat oplichten.
Ik voel een hand op mijn schouder en met een brede glimlach kijk ik naar de man die achter me staat. Hij zicht niets, maar met het kleine kneepje in mijn schouder verteld hij mij stilzwijgend dat het tijd is om lekker binnen te gaan zitten.
In de gang schop ik mijn laarzen uit en ik hang mijn jas op de kapstok. Als ik de woonkamer inkom voel ik de behaagelijke warmte van het haardvuur. Ik controleer nog even mijn post en daarna loop ik mijn emails na. Als ik dat klaar heb sta ik op en zie dat er een warme kop thee staat.
Met het kopje in mijn handen kruip ik naast hem op de bank en laat me wegzakken in een ontspannen sluimering.

Wat is jouw ideale toekomstbeeld?

Haar haar

Vroeger had ik altijd stijl haar. Zo stijl dat je als je er een klemmetje in kneep deze er spontaan uitgleed. Het enige wat bleef zitten was een hoge staart, en zelfs die was halverwege de dag uitgezakt. Als ik er een klem in deed of staartjes maakt dan was ik de hele dag hem weer openiuw aan het vastmaken, of de elestiekjes aan het aantrekken.
Ik heb ook altijd heel veel haar gehad. Maar goed als het stijl is en het wordt recht geknipt dan merk je daar weinig van. behalve dan als de kapper vol enthousiasme laat weten hoe blij hij is dat hij eindelijk eens kan knippen.

Echter sinds een jaar heb ik opeens krullen. Al 22 jaar heb ik stijl haar en plotseling, alsof er iemand dat zo bedacht heeft komen er langzaam krulletjes in mijn haar.
Het begint langzaam, met een kleine slag, die slag wordt een golf, die golf wordt ee gekrulde punt en voor je het weet heb je een wilde bos krullen op je hoofd.

Niet dat het erg is. Ik wil al mijn hele leven krullen! Echter nu heb ik dus nogal heel erg veel haar. n heel veel haar en krullen dat gaat gewoon niet zo goed samen, zeker niet als het weer een beetje vochtig is (zoals vandaag) en het lekker gaat pluizen. Ik voel me een combinatie van een poedel, met een afro kapsel, die nodig naar de kapper moet. Echter zal ik naar de hondentrimsalon gaan of toch maar naar de gewone kapper?

Parfum

De bodyshop heeft nieuwe geurtjes.

Grootscheeps wordt er reclame gemaakt voor de geweldige nieuwe geurtjes met Citroen of kaneel.
Om eerlijk te zijn zou ik naar geen van beiden willen ruiken. Bij de een krijg ik al snel namelijk het idee van een muggenverjagend middeltje, en bij de ander het gevoel dat ik naar gebak zou ruiken.
Gezellig als je met een jongen bent en hij opmerkt dat hij trek heeft in appeltaart.
Zus lief merkte daarbij wijselijk op dat het een leuk item zou zijn om mee te nemen naar robinson eiland. Soort van martelwerktuig.
Dagelijks worden nagestaart door hongerige mensen die jou zien lopen als een enorme appeltaart punt met twee uitstekende beentjes.

Nee, dank je. Dan ruik ik toch liever naar bloemetjes. Beetje truttig, maar tenminste wekt het geen ongewenste asocciaties op.

De waarheid

Wat is waarheid? Is de waarheid gebaseerd op een reeks van feiten? Want feiten zijn net als de waarheid namelijk; subjectief.

Feiten en de waarheid hangen niet af van wat 'echt' zo is. Het is zoals de waarnemer acht dat het zou moeten zijn.
Is het de waarheid dat Christina Aguilara kan zingen? Alleen omdat wij denken dat het zo is, is het ook zo. Maar mischien kan zij in een andere werkelijkheid wel helemaal niet zingen?

Hangen feiten of waarheden dan misschien af van prestaties? ook dit is volgens mij wederom subjectief aan de waarnemer. Als je niet het snelste zwemmen belangrijk vind, maar juist het langzaamste of het mooiste! Dan stelde het wereldrecord van Pieter van de Hoogenband ook niets voor.

Dan kom ik dus weer bij mijn vraag wat is dan een waarheid. De enige conclusie die ik er dan uit kan trekken, is dat een waarheid iets is, dat volgens jou werkelijkheidsbeeld past in jou omgeving.
Beter gezegd, als jij vind dat het een waarheid is, dan is dat ook zo. En dat betekend niet dat je spontaan kan gaan vinden dat vliegen een waarheid is. Nee, zo werkt het niet. Maar als wij zouden zijn grootgebracht met het idee dat vliegen binnen onze mogelijkheden zou liggen, dan zou dat een waarheid zijn, of een feit, maar net hoe je het ziet.
Vergeet daarbij niet dat je met behulp van feiten, aangeboden door andere mensen, kan worden overtuigd jou waarheidsbeeld aan te passen. Je ouders zijn daar een goed voorbeeld van.

Wanneer zie je dan de werkelijkheid zoals deze is? Alleen een baby kan je het antwoord op deze vraag geven, ben ik bang. Zij zien de wereld zonder enige training of manupilatie vanuit hun omgeving. Maar aangezien hun zintuigen en gedachten beperkt zijn, ben ik bang dat de 'echte'werkelijkheid altijd een mysterie zal blijven, voor ons. Wij die onze eigen werkelijkheid creeëren.

Brillioot II

IK HEB MIJN BRIL!!!!!!!!!

Dat wilde ik ff kwijt.

Hebben jullie wel eens iets gehad of gekocht waar je eerst helemaal niet blij mee was, maar later toch dankbaar dat je hem hebt?

Boek

Ik heb iets met schrijven. Al sinds ik 13 ben, schrijf ik boeken. Die van mijn dertiende heb ik nooit afgemaakt. Hoewel ik daar wel regelmatig mee bezig ben geweest, echter hier zat zoveel plagiaat in dat ik er niets meer mee kon.
2 jaar geleden ben ik begonnen met iets anders. Geïnspireerd op een fragment uit een droom ontwikkelde het zich tot een bijzonder verhaal.
Deel 1 is nu bijna klaar. Ik wacht alleen nog geduldig op commentaar van 2 vrienden.
Mensen die het hebben gelezen zijn er enthousiast over, maar daar zijn het vrienden voor. Als hij straks spellingstechnisch is goed gekeurd dan ga ik naar de uitgever.

Ondertussen schrijf ik verder aan deel 2. Hieronder een klein voorproefje.



Baslir stak voorzichtig een vinger uit. Toen het topje van zijn vinger zachtjes het lichaampje aanraakte, zakte het in elkaar en verging tot een klein hoopje stof.
Baslir bleef even zitten en keek naar het stof hoopje voor zijn voeten. Vervolgens drukte hij zich met zijn handen op zijn knieën omhoog en keek Deron aan. “Ik weet welke vloek dit is.” Zei hij ernstig. “En ik weet ook wie hem hier heeft achtergelaten.”
Deron knikte. “Kom we moeten het hart vinden als we hem willen vernietigen. Dit kan niet zo doorgaan.”
Baslir staarde over de vlakte en wees. “Daarheen.”
Ze liepen verder en kwamen steeds dichter bij het midden van de openplek. Inmiddels werd de zwartheid om hen heen dikker en zwaarder. De lucht werd ook zwaarder en vochtiger.
Deron keek Baslir aan. Ze spraken geen woord maar wisten beiden wat hen te doen stond. Baslir knikte en liep met een boog naar links.
Deron staarde naar voren. Voor hem stakken honderden zwarte tentakels uit de grond. In het midden draaide dezelfde zwartheid rond. Af en toe schoot er een flits van kleur vanuit een van de tentakels naar het hart van de vloek en verdween dan in het draaiende niets.